موارد مثبت کاذب سندرم تونل کارپال در تست‌های الکترودیاگنوز

مقدمه و هدف: سندرم تونل کارپ به علت گیرافتادگی عصب میانی در مچ دست به وجود آمده و با علایم درد، بی‌حسی و اختلال عملکرد دست مشخص می‌شود. استاندارد طلایی برای تشخیص، تعیین پیش‌آگهی و طرح‌ریزی روند درمان بر اساس شدت درگیری عصب، تست‌های الکترودیاگنوز می‌باشند. هدف این مطالعه مشخص نمودن موارد مثبت کاذب تست‌های الکترودیاگنوز متداول برای یافتن تست‌هایی که کمترین و بیشترین میزان مثبت کاذب را دارند، بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلـــی است که در سال 1388 در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. دوازده تست گوناگون الکترودیاگنوز که برای تشخیص سندرم تونل کارپ طراحی شدند بر روی 55 فرد کاملاً سالم (110 دست) که سابقه علایم این سندرم را نداشتند، به انجام رسید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزارSPSS و آزمون‌های آماری تی‌تست و کوچران کیو تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: در اکثر تست‌های انجام شده موارد مثبت کاذب وجود داشت. بیشترین مثبت کاذب مربوط به تست اختلاف تأخیر زمانی هدایت عصبی شاخه حرکتی عصب میانی از اولنار به میزان 5/15درصد و کمترین آن مربوط به تست اختلاف تأخیر زمانی هدایت عصبی شاخه حسی عصب میانی از اولنار در انگشت 4 به میزان صفر درصد بود. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که تست‌هایی که اختلاف تأخیر زمانی هدایت عصبی بین اعصاب حسی میانی با اولنار و رادیال(به ترتیب در انگشت 4 و 1) را مشخص می‌کنند، مثبت کاذب کمتری نسبت به تست‌هایی که تنها عصب میانی را بررسی می‌کنند، داشته و در موارد مشکوک سندرم تونل کارپال قابل اعتمادترند. هم‌چنین با استفاده از چندین تست مختلف الکترودیاگنوز می‌توان به تشخیص زودرس و مناسب‌تری از این بیماری رسید.